نگاهی به فیلم «بچه مردم» به بهانه اکران سینمایی‌اش | آیا این فیلم نویدی بر رونق محتوای خوب سینمایی است؟ او بی‌صدا صحنه ساخت | یادی از احمد میرباذل، اولین بازیگر مشهدی فیلم‌های صامت تزیینات داخلی عمارت فرسوده | نگاهی به سریال «از یاد رفته»، ساخته برزو نیک نژاد ساخت سریال جدید «فرار از زندان» با بازیگران جدید آموزش داستان نویسی | چشم‌های دکمه‌ای من (بخش هشتم) مستند زندگی یوسفعلی میرشکاک، نویسنده و شاعر، در شبکه چهار سیما + زمان پخش مدیر مرکز هنر‌های نمایشی حوزه هنری: هزار گروه نمایشی از سراسر کشور در جشنواره تئاتر «بچه‌های مسجد» شرکت می‌کنند صفحه نخست روزنامه‌های کشور - سه‌شنبه ۲۹ مهر ۱۴۰۴ درگذشت «رضا یحیایی» شخصیت اصلی مستند «آهن‌ربا» در حین فیلم‌برداری ادعای جنجالی درباره یک بازیگر | سوپراستار سینمای کمدی ایران در زندان قزل‌حصار! + جزئیات ۹۱ اثر در بخش بهترین فیلم بین‌المللی اسکار ۲۰۲۶ گزارشی از چهل‌ودومین جشنواره فیلم کوتاه تهران شیوه مبارزه «رابرت دنیرو» بازیگر معروف هالیوود با ترامپ مستند «بار دیگر ابوذر» در سیمای خراسان رضوی + زمان پخش زنان فیلم‌ساز؛ محور جدید سیاست‌های فرهنگی دولت نسخه عربی سریال «بازی مرکب» (Squid Game) ساخته می‌شود آرای مردمی روز اول جشنواره فیلم کوتاه تهران اعلام شد آغاز روند برگزاری کنسرت‌ها در سالن میلاد با تایید آتش‌نشانی
سرخط خبرها

داستان‌ها چطور به شهر‌ها جان می‌دهند؟ | شهر گمنام، شهر میراست

  • کد خبر: ۱۴۲۳۵۱
  • ۰۸ دی ۱۴۰۱ - ۱۲:۵۲
داستان‌ها چطور به شهر‌ها جان می‌دهند؟ | شهر گمنام، شهر میراست
اگر بخت این را داشته باشد که به شکلی جان دار و زنده در اثری مکتوب یا تصویر شود، می‌تواند به مانایی امیدوار باشد.

خاکپور | شهرآرانیوز؛  یک شهر تا وقتی تنها نامی روی نقشه جغرافیاست، بسیار آسیب پذیر است، بسیار تنها و در آستانه فراموشی. اما همان شهر با همان مساحت، همان تعداد شهروندان و درختان، همان داشته‌های شهرسازی اعم از خیابان و پل و بنا و... اگر بخت این را داشته باشد که به شکلی جان دار و زنده در اثری مکتوب یا تصویر شود، می‌تواند به مانایی امیدوار باشد. تا روزی که آخرین نفر آن اثر را بخواند یا ببیند و در او کششی ایجاد شود به تجربه زیستی هر چند کوتاه، در خیال یا واقعیت، در آن شهر. حتی اگر آن شهر مانند شهر پمپئی در سال ۷۹ پس از میلاد مسیح به یک باره زیر آوار خاکستر گداخته آتش فشانی مدفون شده باشد و برای قرن‌ها ناپیدا.

اگر مایکل کورتیز فیلمی سیاه و سفید به نام «کازابلانکا» نمی‌ساخت، کازابلانکا جز برای مراکشی‌ها و شمار اندکی، ناشناس بود، اما با ساخت آن فیلم، میلیون‌ها نفر از همه جای عالم مشتاق هستند دست کم یک سر شب به کافه ریک بروند و سیگاری دود کنند. داستایفسکی سنت پترزبورگ را شهری کرد که خیلی‌ها دوست دارند در کنار کانال گریبایدوف یا کرانه نِوا پرسه بزنند و «شب‌های روشن» را به نظاره بنشینند و کرده‌های راسکولنیکف را سبک و سنگین کنند.

همینگوی اگر خاطراتش را از پاریس، در دورانی که جوان بود، «بسیار تهی دست و بسیار خوشبخت» در کتابی با نام «پاریس جشن بیکران» نمی‌نوشت، اگر شیفتگی اش از این شهر را چنین بروز نمی‌داد: «پاریس را هرگز پایانی نیست و خاطره هرکسی که در آن زیسته باشد با خاطره دیگری فرق دارد. ما همیشه آنجا باز می‌گشتیم، بی توجه به اینکه که بودیم یا پاریس چگونه تغییر کرده بود یا با چه دشواری‌ها و راحتی‌هایی می‌شد به آن رسید. پاریس همیشه ارزشش را داشت و در ازای هرچه برایش می‌بردی چیزی می‌گرفتی. به هرحال این بود پاریس در آن روز‌های دور.» این شهر با برج ایفل، موزه لوور و تمام لطفی که اعاظم ادبی در حقش کرده بودند، چیزی کم داشت. این جادوی ادبیات است. اگر شیراز نامی یافته و دیار دلکشی است، بیش از همه مدیون حافظ و سعدی است، آن طور که توس و خراسان مدیون فردوسی.

در ادبیات داستانی معاصر، صادق چوبک بوشهر را، احمد محمود اهواز و بندر لنگه را، محمود دولت آبادی خراسان و حوالی نیشابور تا سبزوار را و هوشنگ مرادی کرمانی، کرمان را، به جغرافیا‌هایی تبدیل کرده اند که اگر کسی آثار آن‌ها را خوانده باشد، وقت شنیدن اخبار گوشش زنگ می‌زند با آمدن نام آن شهرها. زلزله بم یا خشکی کارون همان اثری را بر آن‌ها نمی‌گذارد که بر بیگانگان با آثار آن ها. گویی خویشاوندی در آن دیار داری که نگرانش شوی. شهر‌ها این طور جان دار و عزیز می‌شوند، با خلق روایت‌هایی که یا در بستر آن‌ها جریان دارد یا روایت درباره آن شهر است یا آن شهر چیزی دارد که زمینه روایت سازی را فراهم می‌کند. داستان ها، شعر‌ها و روایت‌ها اگر موفق باشند می‌توانند احساسات و عواطف ما را تحریک کنند.

اگر این اتفاق بیفتد با آنچه ما را درگیر کرده پیوند می‌خوریم و نسبت پیدا می‌کنیم. اگر با شهری نسبت نداشته باشیم، وقتِ نگاه کردن به نقشه یا گوگل مپ، از رویش می‌پریم، چون برای ما وجود ندارد. مثل هزاران هزار شهری که نامی از آن‌ها به گوش ما نخورده است. جهان از چیز‌هایی تشکیل شده که نامی دارند، هر چه بی نام است، ناموجود است. (اگر نام حیوان، شی، شهر یا هر چیزی را نشنیده باشیم آن چیز برای ما وجود ندارد.) بنابراین هیچ وقت به شهر گمنام فکر نمی‌کنیم. هیچ وقت دلمان برایش تنگ نمی‌شود. هیچ وقت قیمت بلیت‌ها یا راه‌های گرفتن روادید برای سفر به آنجا را بررسی نمی‌کنیم و هیچ وقت نمی‌خواهیم مردم آن ولایت را بشناسیم یا با آن‌ها دوست شویم. شهر‌های نامیرا شهر‌هایی هستند که برای آن‌ها قصه‌ای وجود دارد.
باقی همه رفتنی اند.

گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
آخرین اخبار پربازدیدها چند رسانه ای عکس
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->